دی وی تی یا ترومبوز سیاهرگی عمقی چیست؟
ترومبوز وریدی عمقی (DVT) زمانی رخ می دهد که یک لخته خون (ترومبوز) در یک یا چند ورید عمقی بدن، معمولاً در پاها، ایجاد شود. دی وی تی می تواند باعث درد یا تورم پا شود اما گاهی اوقات علائم قابل توجهی وجود ندارد.
لخته شدن خون در ورید پا
لخته شدن خون در ورید پا ممکن است باعث درد، گرما و حساسیت در ناحیه آسیب دیده شود. اگر شرایط پزشکی خاصی دارید که بر نحوه لخته شدن خون تأثیر می گذارد، می توانید به ترومبوز ورید عمقی (DVT) مبتلا شوید. اگر برای مدت طولانی حرکت نکنید، ممکن است لخته خون در پاها ایجاد شود. به عنوان مثال، ممکن است هنگام سفر طولانی یا زمانی که به دلیل جراحی، بیماری یا تصادف در بستر استراحت می کنید، زیاد حرکت نکنید.
علائم دی وی تی
علائم ترومبوز ورید عمقی (DVT) می تواند شامل موارد زیر باشد:
- تورم پا درد پا
- گرفتگی یا درد که اغلب از ساق پا شروع می شود
- تغییر در رنگ پوست روی پا – مانند قرمز یا بنفش، بسته به رنگ پوست شما
- احساس گرما در پای آسیب دیده
- ترومبوز ورید عمقی می تواند بدون علائم قابل توجه رخ دهد.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کنیم؟
در صورت بروز علائم DVT، با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علائم آمبولی ریه (PE) را پیدا کردید – به دنبال کمک فوری پزشکی باشید.
علائم و نشانه های هشدار آمبولی ریه عبارتند از:
- تنگی نفس ناگهانی
- درد یا ناراحتی قفسه سینه که با نفس عمیق یا هنگام سرفه بدتر می شود
- احساس سبکی سر یا سرگیجه
- غش کردن
- نبض سریی
- تنفس سریع و پی در پی
- سرفه کردن خون
علل دی وی تی
هر چیزی که از جریان یا لخته شدن مناسب خون جلوگیری کند می تواند باعث لخته شدن خون شود. علل اصلی ترومبوز ورید عمقی (DVT) آسیب به ورید ناشی از جراحی یا التهاب و آسیب ناشی از عفونت یا آسیب است.
عوامل خطر دی وی تی
بسیاری از چیزها می توانند خطر ابتلا به ترومبوز ورید عمقی (DVT) را افزایش دهند. هر چه عوامل خطر بیشتری داشته باشید، خطر ابتلا به DVT بیشتر است. عوامل خطر DVT عبارتند از:
سن. سن بالای 60 سال خطر ابتلا به DVT را افزایش می دهد. اما DVT می تواند در هر سنی رخ دهد.
عدم تحرک. هنگامی که پاها برای مدت طولانی حرکت نمی کنند، عضلات ساق پا منقبض نمی شوند (انقباض). انقباضات عضلانی به جریان خون کمک می کند.
نشستن طولانی مدت، مانند هنگام رانندگی یا پرواز، خطر ابتلا به DVT را افزایش می دهد. همچنین استراحت طولانی مدت در رختخواب، که ممکن است ناشی از اقامت طولانی مدت در بیمارستان یا شرایط پزشکی مانند فلج باشد، نیز وجود دارد.
جراحت یا جراحی. آسیب به وریدها یا جراحی می تواند خطر لخته شدن خون را افزایش دهد.
بارداری. بارداری باعث افزایش فشار در سیاهرگ های لگن و پاها می شود. خطر لخته شدن خون در دوران بارداری می تواند تا شش هفته پس از تولد نوزاد ادامه یابد. افراد مبتلا به اختلال لخته شدن ارثی به ویژه در معرض خطر هستند. قرص های ضد بارداری (قرص های ضد بارداری خوراکی) یا درمان جایگزینی هورمونی. هر دو می توانند توانایی لخته شدن خون را افزایش دهند. اضافه وزن یا چاق بودن. اضافه وزن باعث افزایش فشار در سیاهرگ های لگن و پاها می شود.
سیگار کشیدن. سیگار بر جریان خون و لخته شدن آن تأثیر می گذارد، که می تواند خطر ابتلا به DVT را افزایش دهد.
سرطان. برخی سرطان ها موادی را در خون افزایش می دهند که باعث لخته شدن خون می شوند. برخی از انواع درمان سرطان نیز خطر لخته شدن خون را افزایش می دهند.
نارسایی قلبی. نارسایی قلبی خطر DVT و آمبولی ریه را افزایش می دهد. از آنجایی که قلب و ریه ها در افراد مبتلا به نارسایی قلبی به خوبی کار نمی کنند، علائم ناشی از حتی یک آمبولی کوچک ریوی بیشتر قابل توجه است.
بیماری التهابی روده. بیماری کرون یا کولیت اولسراتیو خطر ابتلا به DVT را افزایش می دهد. سابقه شخصی یا خانوادگی DVT یا آمبولی ریه (PE). اگر شما یا یکی از اعضای خانواده تان یکی یا هر دوی این شرایط را داشته اید، ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به DVT باشید.
ژنتیک. برخی از افراد تغییرات DNA دارند که باعث می شود خون راحت تر لخته شود. یک مثال فاکتور V لیدن است. این اختلال ارثی یکی از عوامل لخته شدن خون را تغییر می دهد. یک اختلال ارثی به تنهایی ممکن است باعث لخته شدن خون نشود مگر اینکه با سایر عوامل خطر ترکیب شود. گاهی اوقات، لخته خون در ورید می تواند بدون هیچ عامل خطر قابل شناسایی رخ دهد. این ترومبوآمبولی وریدی غیرقابل تحریک (VTE) نامیده می شود.
پاسخ دهید