زخم بسته

به طور کلی زخم ها به دو دسته ی باز و بسته تقسیم می شوند. در زخم های باز، پوست شکسته و بافت زیرین در معرض محیط بیرون قرار می گیرد. در زخم های بسته، پوست دست نخورده باقی می ماند و بافت زیرین مستقیما در معرض محیط بیرون قرار ندارد. درمان این زخم مانند درمان هر نوع زخم دیگری باید جدی گرفته شود تا بتوان از عوارض خطرناک پیشگیری کرد.

علل و نشانه های زخم بسته

زخم های بسته معمولا ناشی از ضربه مستقیم در پی سقوط و یا تصادف با وسایل نقلیه ایجاد می شود. با اینکه ممکن است حتی پوست سالم بماند، اما به احتمال زیاد به ماهیچه های زیرین، اندام های درونی و استخوان ها آسیب برسد. این زخم ها گاهی اوقات ممکن است در پی افتادن اجسام سنگین بر روی بدن رخ دهد.

انواع زخم بسته

مهم ترین زخم های بسته عبارتند از :

Contusions یا کوفتگی:

این نوع از زخم  یک نوع آسیب ورزشی است که یک آسیب مستقیم می تواند به عروق کوچک خونی و مویرگ ها، عضلات و بافت های زیرین، همچنین اندام های داخلی و در برخی موارد به استخوان ها آسیب برساند. به عنوان یک کبودی دردناک به رنگ قرمز و آبی در ناحیه آسیب دیده گسترش می یابد.

هماتوم:

هماتوم شامل هر نوع آسیبی است که به مویرگ ها و عروق خونی آسیب برساند و موجب جمع شدن خون و تجمع آن در فضای محدود شود که به طور معمول به عنوان یک آسیب دردناک شناخته می شوند که بسته به شدت و محل تروما ممکن است کوچک یا بزرگ باشد و یا می تواند عمیق و یا فقط در زیر پوست باشد.

آسیب له شدگی:

این آسیب ها معمولا توسط یک نیروی فشار قوی خارجی ایجاد می شود که بخشی از بدن را بین دو سطح فشار می دهد. درجه آسیب و درد، بسته به محل، اندازه، مدت و قدرت فشار می تواند از یک کبودی کوچک تا تخریب کامل یک ناحیه از بدن باشد.

مشکلات مربوط به زخم های بسته

زخم بسته می تواند به علت خونریزی شدید، کبودی های بزرگ، آسیب های عصبی، شکستگی استخوان و آسیب به اندام های درونی پیچیده باشد. با این حال، جدی ترین عارضه زخم بسته به عنوان سندروم کمپارتمان محسوب می شود. این سندروم شامل پایین ترین و بالاترین اندام ها می شود مانند بازوها و ساق پاها. که در آن آسیب باعث ایجاد تورم و افزایش فشار در فاسیا می شود که ماهیچه ها، اعصاب و رگ های خونی را در آن منطقه احاطه کرده است. افزایش فشار می تواند جریان خون را مسدود و باعث آسیب شدید به ماهیچه ها و اعصاب شود. آسیب ممکن است دائمی باشد و منجر به از دست دادن عملکرد اندام شده و یا منجر به قطع عضو شود.

درمان زخم بسته

در زخم های بسته، هدف اصلی از درمان کنترل درد، خونریزی و التهاب است. این کار با استفاده از بسته های یخ، اعمال فشار و بی حرکت نگهداشتن اندام یا منطقه آسیب دیده انجام می شود. با این حال، به هنگام مواجهه با سندروم کمپارتمان، متخصص ممکن است جهت کاهش فشار اقدام به جراحی کند. زخم معمولا برای دو تا سه روز باز خواهد ماند، در حالی که با یک پانسمان استریل پوشانده می شود تا تورم از بین رود و از ایجاد فشار بیشتر جلوگیری کند.

اگر جراح مشکوک به شکستگی استخوان باشد ممکن است نیاز به عکسبرداری باشد و در مواردی که ترومای شدید رخ داده است، ممکن است از سایر فرم های تصویربرداری استفاده شود مانند سونوگرافی، سی تی اسکن و MRI که می توان با انجام آن، آسیب به اندام های داخلی و خونریزی داخلی را تشخیص داد.